18. de Da Vinci Code
De redactie van de Top 50 van de Jaren Nul ontving enkele dagen geleden een versleuteld document, gemaild vanaf een anoniem Gmail-adres. Nadat we met veel moeite de code hadden ontcijferd bleek het een tientallen pagina’s lange brei van letters, cijfers en symbolen, met hier en daar een leesbaar fragment. We publiceren de leesbare delen hierbij. De rest van het manuscript moet als verloren worden beschouwd.
~~~ Hoofdstuk 36 ~~~
Nu pas kon Robert even op adem komen. Gezeten op de passagiersstoel van de Volkswagen Touareg kon hij Desirée voor het eerst goed bekijken. Haar hoge jukbeenderen hadden een rode blos. Haar blik was geconcentreerd op de snelweg voor hen. De SUV kliefde het noodweer als een dolk. Ze hadden de zwarte BMW’s van de politie (afdeling Literaire Zaken) definitief afgeschud. Desirée had haar jasje uitgedaan en onder haar hagelwitte bloesje ontwaarde Robert het diepe rood van haar dure lingerie; La Perla, als hij zich niet vergiste. Achter het koele pantser van de professionele forensisch-theoloog school dus wel degelijk een gepassioneerde jonge vrouw, concludeerde hij met enige tevredenheid.
Maar zijn gedachten dwaalden af naar de gebeurtenissen van eerder die avond. Was het werkelijk nog maar een paar uur geleden? Het leek wel een eeuwigheid. Het lijk van de dikke oude man, als een vuilniszak gedumpt in de Pyramide Inversée van Louvre, zijn bloed verzameld in de punt als mayonaise in een zak patat. De omgekeerde piramide, opgebouwd uit precies 100 glazen panelen van precies 30 millimeter dik, een mysterieus, heidens symbool midden in het centrum van Europa.
Hij had de man eerst niet eens herkend, in die onnatuurlijke positie en zonder zijn onafscheidelijke Borsalino hoed. “Umberto Eco, Umberto Eco” had het door de menigte gegonst. Toen zag Robert het ook. De fameuze mediëvist en semioticus had drie gaten in zijn borst, die een driehoek vormden met de punt naar beneden. Op de rand van de piramide moest hij zijn neergeschoten met een klein kaliber pistool. De zwaartekracht had de rest gedaan.
~~~ Hoofdstuk 69 ~~~
Robert had geen tijd om van zijn verbijstering te bekomen. Koenraad vervolgde echter vol vuur zijn betoog: “Maar denk nou even na, Robert. Het had toch niet anders gekund. Ene Dan Brown, een nietsnut, een onbenul, een schrijver van liedjes die hij zelf met zijn synthesizer opnam, die samen met z’n vrouw humoristische boekjes schreef, die schrijft ineens een mega-bestseller?” Desirée keek met een moeizaam lachje naar Robert. Ze wist niet of wat ze hoorde een grap was, maar iets in Roberts gepijnigde blik zei haar dat ze beter goed kon opletten.
“De ontmoeting moet hebben plaatsgevonden in de zomer van 1998, toen Brown in Italië research deed voor zijn eerste verhaal met jou, Robert, Het Bernini Mysterie. Eco moet onmiddelijk gezien hebben dat hier een gek aan het werk was. Hij wachtte tot het boek uitkwam, kopieerde de houterige stijl in combinatie met een plot van een van zijn eigen personages uit De Slinger van Foucault, en leverde het als Brown in bij diens uitgever, onder de titel de Da Vinci Code. Het is allemaal een grap van een Italiaanse satyr.”
Een grap die hij met de dood heeft moeten bekopen dacht Robert.
“Het boek zit ook vol verwijzingen naar De Slinger“, vervolgde de kleurenblinde excentriekeling. “Ik bedoel: geheime sexrituelen, Newton als leider van een geheim genootschap, ‘Sofia’ als wachtwoord; het is allemaal pijnlijk duidelijk en al die voor de hand liggende aanwijzingen lagen voor het oprapen in de boekenkasten van semi-intellectuelen die De Slinger van Foucault wel gekocht hadden om op hun koffietafel mee te pronken, maar het nooit gelezen hadden. En het mooiste is: Eco heeft het letterlijk toegegeven!” Koenraad was nu in extase. “Een interviewer vroeg hem naar Dan Brown. Zijn antwoord: ‘Ik heb hem bedacht’*. Omdat het om Eco ging dacht iedereen dat het metaforisch was, maar semioticus als hij is verborg hij ware tekens in een onverdachte context. Ziehier de grootste cover-up in de geschiedenis van de populaire literatuur.”
Dit was het breekpunt. Desirée’s mooie gezicht was rood aangelopen. “Een grap?”, barste ze uit. “Dat immens populaire rotboek, met die zijige, ijdele held!” Robert keek gekrenkt, maar de jonge vrouw begon pas: “Die fluttheorietjes verpakt als belangwekkende kunstgeschiedenis, die levenloze personages, en peilloos diepe gaten in de plot? En waar heeft het allemaal toe geleid? Bezoekersrecords voor het Louvre, ongeletterde boeren die in de Grand Galerie Silasje staan te spelen. En dan de speciale Da Vinci Code reizen, de boeken die uitlegden hoe het écht zit, de bordspelen. Oh, en die kutfilm! Tom Hanks z’n háár! Een grap?” Ze zakte ineen op de bank, leeggelopen als een ballon.
~~~ Hoofstuk 77 ~~~
Robert Langdon lag op de stenen vloer van de kleine doopkapel linksachter in de Sacre Coeur, op zijn Mickey Mouse horloge na naakt. Zijn wereld was ineengestort. Een hoofdpersoon verzonnen door een verzonnen schrijver. De wereld begon te draaien, maar het centrum bleef helder. Alles tekenen leidden naar één doel, één taak. Hij moest Dan Brown vinden, voor het te laat was. Drie doden waren er al gevallen -met een steek in zijn hart dacht hij aan Koenraad-, één meer kon er ook nog wel bij. De gekte moest stoppen.
}9ú¶ë/C’ÀgBBñ>µ<í2Å Ò[øŸÌ«@;Ê¥¨tƒqÇHÎä…œC73ü∂”ˆ6‰
Ook gesignaleerd: de Millennium trilogie; The Secret; Eat, Pray, Love
Lezersvraag: Believer of scepticus?
3 reacties
LOL
Nou het boek de 18e plaats heeft gehaald in deze top50, moet ik het toch maar eens gaan lezen. Wat het waarheidsgehalte betreft: ik WIL het vast wel geloven, maar mijn gezonde verstand staat het in de weg.
marloes, die demons en iets anders is eigenlijk lekkerder prut om als eerste te lezen! Ik las t rond Ratzingers aantreden..!
Da Vinci weten we sowieso al teveel info over, en daar kan die je inderdaad lekker meelokken..! Have fun, dit weekend!
Duh. Scepticus. Er zitten gaten in waar je met een batallion tanks doorheen kunt. Niet in de laatste plaats dat de man die ‘the priori’ verzonnen heeft dat zelf heeft toegegeven.
Het leuke aan mensen is dat als je maar genoeg (deels verzonnen) details geeft, mensen je sneller geloven.
Maar, buiten al dat… who gives a flying f*ck? Ik hoop voor Jezus van Nazareth dat ie zich een ongeluk gekrikt heeft, want een houten kruis is echt geen pretje.