4. Het Klimaat

De jaren nul waren de jaren waarin we meer dan wij wilden werden geconfronteerd met het klimaat.

Ten eerste was er na nine eleven, ‘Pim Fortuyn’ en ‘Theo van Gogh’ een veranderend klimaat ten aanzien van de moslim-medeburgers, de linkse kerk, tolerantie, de vrijheid van meningsuiting, hufterigheid, korte lontjes, normen en waarden.

Veel overweldigender werden wij echter lastiggevallen met het letterlijke klimaat. Want: de aarde wordt warmer en dat komt gedeeltelijk door ons, de mensen.

De Nederlandse cultuur heeft zich een jaar of veertig geleden ontworsteld aan het protestant-christelijke juk van schuldgevoelens over van alles en nog wat. Maar gewoon genieten van het leven, dat is natuurlijk nog een beetje moeilijk. Daarom kwam de klimaatcrisis als een godsgeschenk. We konden ons nu weer lekker schuldig voelen over alles wat het leven mooi maakt. Vliegreizen en gloeilampen, bijvoorbeeld.

Al Gore, de man die ons de Powerpointpresentatie An Inconvenient Truth bracht, werd onze dominee.

Er zijn ook mensen die niet mee gingen in de malaisesfeer rondom het klimaat. Deze mensen heetten ‘klimaatsceptici’. Hoogleraar Salomon Kroonenberg schreef het boek De aarde over tienduizend jaar, en verscheen in de media met uitspraken over dat er al zo veel in het klimaat natuurlijkerwijs verandert, dat onze invloed eigenlijk te verwaarlozen is. Maar toen heel klimaatminnend Nederland over hem heen had gekotst, krabbelde zelfs Kroonenberg terug. Een kwijnenende ijsbeer op een smeltende ijsschots, daar kan niemand tegen op.

Ondertussen gingen wij, de schuldenaren, door met wat we altijd al deden. In het vliegtuig op vakantie 11, eventueel met het afkopen van onze CO2-schuld door middel van het planten van een boom. Gloeilampen sloegen we massaal in voordat ze niet meer verkocht konden worden. De hybride auto was in opkomst, maar de P.C. Hoofttractor 40 ook, dus dat middelde mooi uit.

Vooruitstrevend waren we wel in het bedenken van klimaatsmoezen, waardoor we ons wel schuldig mochten voelen, maar concreet niets hoefden te doen: “Het vliegtuig vliegt toch wel,” en “In China 6 gooien ze batterijen gewoon in de prullenbak.” Ook een sterke: “Die zure regen, hè, daar bleek dus ook niets van waar te zijn!”

Als het een paar graden warmer wordt op de wereld, dan is dat jammer om twee redenen:
1) Nederland loopt onder water en dan bestaan we niet meer.
2) Die elfstedentocht kunnen we op onze buik schrijven.

Troost is wel dat we eigenlijk nog helemaal niet precies weten wat er gebeurt als het klimaat verandert. Misschien wordt er een omslagpunt bereikt en wordt het juist wel veel kouder (zie de film The day after tomorrow), en doen we niets anders meer dan elfstedentochten schaatsen. Zoals gewoonlijk is ons lot ongewis en kunnen wij niets anders doen dan handenwringen.

Ook gesignaleerd: Ice Age, Ietsisme

Jaren negentig equivalent: Het gat in de ozonlaag

Jaren tien equivalent (voorspelling): Nieuwe ijstijd, oliecrisis 2.0

Lezersvraag: Wat heb jij gedaan om het klimaat te redden?