8. De Euro

We hebben er allemaal lang over moeten zeiken, maar na bijna acht jaar gebruik kunnen we er niet meer omheen: de Euro was de beste uitvinding van de jaren nul.

De droom van een Europese munt is natuurlijk al oud, maar concreet werd het pas toen de muur viel en Kohl en Mitterand handjeklap deden over de toekomst van Europa: de Duitsers kregen Wiedervereinigung mits ze de D-Mark inleverden. In de herfst van 2001 kregen we allemaal een kennismakingsmapje met alle Euro-munten (de Zalm-kit), en op 1/1/2002 was het E-day.

Eerst moesten we nog een tijdje verkeerd omrekenen, een paar keer teveel betalen, maar al snel bleek de nieuwe munt toch vooral heel erg handig. Bijvoorbeeld in de auto naar Frankrijk, omdat je niet bij de plaspauze in Brussel al geld moet wisselen, waar je vervolgens een uur verderop alweer niets aan hebt. En heeft u nog heimwee naar pre-Euro-tijden, dan is een reisje naar Oost Europa een adequate remedie: daar mag je nog om de 50 kilometer geld wisselen (compleet met razendsnel wisselende koersen en idioot hoge commissies), en u krijgt er de paspoortcontroles en stempels gratis bij. Succes!

Of ga eens naar Engeland, waar de eigenwijze Britten nog steeds aan het Pond Sterling vasthouden, wat hun munt zo heeft verzwakt dat Londen tegenwoordig goedkoper is dan Amsterdam.

Dat hadden de voormalige Oostbloklanden Slowakijë en Slovenië beter begrepen: die kregen hun zaakjes economisch snel op orde en hebben nu hun eigen Euro’s. Maar ieder voordeel heb z’n nadeel: met al die toetredende landen klopt van het briljante ezelsbruggetje DING FLOF BIPS geen hout meer.
En heus: met die inflatie viel het ook wel mee.

Goed, het was natuurlijk niet alleen maar Hosanna. Esthetisch gezien zijn we er in Nederland natuurlijk nogal op achteruit gegaan. Geld hoeft natuurlijk niet per se mooi te zijn, maar een blik in je portomonnee oogt nu wel heel erg grauw. Niks geen mooie gele zonnebloem of vuurtoren. Daarnaast verloren we schitterende eigenaardigheden als ons dubbeltje en het kwartje. Schrale troost zijn de vele vreemde euromunten die je in je beurs kunt vinden, maar waarom hebben ze nog steeds geen bijnamen?

Ook is de spoeling qua munteenheden en briefjes wel erg dun geworden. Muntjes van 1 en 2 cent werden al snel afgeschaft en alles boven de 50 euro was al snel verdacht en werd niet meer geaccepteerd in winkels. Want bovenal was de euro een geschenk uit de hemel voor valsemunters.

Maar dat zijn allemaal maar kleinigheden vergeleken met de grote Euro-kwestie: hoe spreek je ‘euro’ nou eigenlijk uit? Na 8 jaar oefening is daar nog steeds geen enkele consensus over. Wat is het? Uiro, Eüro, Jeuro, Ùro, Oero, Jûrow. Of toch gewoon Euro? Lukt het met enkelvoud al niet, de meervoud
is helemaal een ramp. Euro’s, Eurootjes, Euri, Uiros, Eurae of ook gewoon Euro?

Hier moet een keer werk van gemaakt worden, op Europees niveau. De nieuwe Euro-president Herman van Rompuy is als Belg gelukkig ervaren met taalkwesties. En als we zorgen dat de munt in heel het continent hetzelfde heet, dan wordt het misschien ook nog wat met dat Verenigd Uiropa.

Ook gesignaleerd: Euroscepsis

Jaren negentig equivalent: Pinnen

Lezersvraag: Uit welke landen heeft u nu Euro-munten in uw portemonnee?