51. Webloggen (teaser)

“Dus.”
“Laten we ons ding doen met de jaren nul!”
“Helemaal vet! Maar wat dan?”
“Iets met een vossenjacht of zo? Dat we mensen een lijst geven van typische jaren nul-spullen zoals de Senseo, een geel Lance Armstrongbandje, een roze Hummer, die ze dan vóór 31 december moeten verzamelen.”
“Leuk idee frient, maar wat dán. Staat er ineens zo’n vieze Hummer voor je deur en alles. Bestwel irri. Bovendien: vossejacht? Is dat niet mega jaren dertig?”
“Ik hoor je. Een scheurkalender dan misschien?”
“Jawoor! Dode-bomen-media! Kun je iets nóg jaren tachtigers bedenken?”
“Een protestsong dan? Of een collage? Een CD-rom?
“Kansloos, we gaan dus echwel een weblog op de rails zetten.”
“Een níeuw weblog… in november 2009?”
“Lekker belangrijk. Het weblog is hét expressiemiddel van de jaren nul. Iedereen en z’n moeder begon een weblog, schreef twee crisis geformuleerde persoonlijke ontboezemingen die niemand las en hield er toen weer mee op. En voor de doorzetters met enig talent was het weblog een springplank voor een boek-deal, een journalistieke carrière, hoogleraarschap of de omroepvoorzitterij. En meteen daarna werd webloggen geïnstitutionaliseerd; politici bloggen, steden bloggen, slijters bloggen, kranten bloggen, culturele instellingen bloggen. Bloggen was het centrum van de vage cirkel internetverschijnselen die we Web 2.0 zijn gaan noemen. Kortom: in de jaren tachtig zat iedereen in een bandje; in de jaren negentig deed iedereen vormgeving en in de jaren nul was het bloggen. Ik zeg: doen.”
“Zohee. Het klinkt alsof je al bent begonnen. Doe jij even een weblog in elkaar knallen.”
“Zekerrrr. Overmorgen beginnen we echt. Daarna dagdagelijks naar de mensen toe.”
“Helemaal toppie!”
“Dus.”